Wanneer zet jij een masker op? Kan je dit moment voor jezelf herkennen?
Het gaat hier niet om carnaval of om het verkleden. Het gaat er wel om dat jij niet reageert vanuit jouw hart maar vanuit een overtuiging. Je zet een masker op om de pijn uit het verleden niet te voelen.
Als kind kwam je regelmatig in situaties terecht waar je werd terecht gewezen. Je handelde niet vanuit de verwachting van jouw ouders, broers, zussen, opvoeders, leerkrachten, vrienden… Dit werd je duidelijk gemaakt met woorden, met straf of op een nog andere manier. Je voelde je afgewezen, je voelde pijn. Om de liefde van deze mensen niet te verliezen ben je jezelf automatisch gaan aanpassen. Je was lief en braaf om de pijn van de afwijzing niet te voelen. Of je werd rebels en ging tegen alles in. Als kind weet je niet hoe je het beste reageert op die terechtwijzing en dan haal je je maskers boven. Je reageert zoals van jou verwacht wordt en niet vanuit wat je voelt. Je sluit steeds vaker je hart af want je bent bang om die pijn weer te voelen. Je durft niet of niet meer te uiten wat je voelt. Na een tijdje ben je zo gewoon om zo te reageren dat het allemaal onbewust gebeurt. Je verliest langzaam jezelf, je weet niet meer wie je bent. Je past je aan, aan de buitenwereld. Je denkt dat je het goed doet, je denkt dat je gelukkig bent. Je bent blij dat je de pijn niet meer hoeft te voelen.
Tot het moment dat je beseft dat jij niet meer weet wie Jij bent. Wat jij hier komt doen? Tot het moment dat je beseft dat jeZelf verloochenen meer pijn doet dan de afwijzing te voelen. Tot het moment dat je beseft dat je jezelf afwijst door telkens te doen, te zeggen wat anderen van jou verwachten. Meestal gaat dit niet vanzelf, meestal “moet” er iets gebeuren voor mensen dat beseffen. Dat iets kan heel uiteenlopend zijn, bv echtscheiding, burn out, ziekte, zwaar ongeval, verlies van een dierbare, ontslag, …
Het moment dat je beseft dat jij onderweg jezelf verloren bent, begint de bewustwording. De bewustwording dat jij verantwoordelijk bent voor jouw leven. Dat jij jouw leven in eigen handen mag nemen. Dat jij die maskers nu mag laten vallen en mag tonen wie jij bent.
Hoe dan? hoor ik je vragen.
De eerste stap is weer te durven voelen wat je voelt. En dat gevoel te accepteren. Weten dat elk gevoel er mag zijn, het hoort bij jou. Dat gevoel mag je omarmen, ja het mag er écht helemaal zijn. Misschien kan je zo wel voelen wanneer dat gevoel voor het eerst ontstaan is, hoe reageerde je toen, wie was er bij jou? Kan je zien welke overtuiging(en) je daar rond gebouwd hebt? Kan je zien welk(e) masker(s) jij hebt opgezet?
Het is ook belangrijk te weten dat het niet fout was dat je toen zo te reageerde. Als kind wist je niet beter. Toen had je die maskers nodig om te overleven. Maar nu niet meer. Als jij echt jouw leven wilt leven dan mag je die maskers laten zakken. Dat kan dus door echt te voelen. Je mag je kwetsbaar opstellen, je kwetsbaar durven opstellen is niet zwak. Mensen die kwetsbaar durven zijn tonen juist hun kracht. Je kwetsbaar opstellen betekent dat jij je gevoel gaat uiten. Niet door te schreeuwen, niet door boos te worden of uren te zitten huilen. Wel door op een liefdevolle manier te zeggen hoe jij je voelt. Wat er met jou gebeurt, wat er door je heen gaat als iemand jou zo behandelt.
Uit ervaring weet ik dat dit niet altijd even gemakkelijk is, dat je snel weer in die veilige modus stapt als anderen niet reageren zoals jij dat wil. Uit ervaring weet ik ook dat als je de moed hebt om je kwetsbaar op te stellen, het steeds beter lukt om je gevoel te uiten. Stap per stap. Wees geduldig en liefdevol met jezelf. Zie iedere stap die je zet, hoe klein ook. Hoe meer je durft te luisteren naar jouw gevoel, naar die stille stem in jou, hoe dichter je bij jeZelf komt. Dat is de ware kracht van kwetsbaarheid. Dat is alle maskers laten zakken en jouw stem weer laten horen.
Comentários