De laatste twee weken heb ik het hele huis gepoetst, opgeruimd, kasten uitgewassen, me ontdaan van overbodige spullen. Het voelde goed om die ballast weg te kunnen doen of aan de kant te zetten om het op gepaste tijd een nieuwe bestemming te geven.
En toch heb ik het gevoel dat ik voor een stuk wegloop van mezelf. Door bezig te zijn, hoef ik niet naar binnen. De ballast in mezelf mag ik ook aankijken. Welke beperkende overtuigingen en schaduwkanten van mezelf zie ik nog niet? Ze durven in de ogen kijken om het zo binnenin mezelf wat lichter te maken. Schoonmaken binnenin…
De laatste weken heb ik ook mooie wandelingen gemaakt, gefietst, genoten van alles wat ik zag. De warmte en het licht van de zon heb ik via mijn huid opgenomen.
En toch heb ik het gevoel dat ik mij nog meer mag verwonderen over de kleine magische dingen, een bladknopje dat open gaat, een bloem die bloeit, een glimlach, een lief woord, een knikje,… Maar ook voor de grote dingen des levens. Mensen die massaal stilstaan, massaal vertragen. Dingen die anders maanden vragen, kunnen nu in enkele dagen worden opgelost. Structuren veranderen, snel en hopelijk ten goede. Ook daar mag ik dankbaar voor zijn.
Elke dag staat yoga op de planning, ik mediteer, kook gezond, zorg goed voor mijn lichaam. Beweeg voldoende, neem voldoende rust, geniet van de zon die nu volop aanwezig is.
En toch heb ik het gevoel dat ik nog wat liever voor mezelf mag zijn. Mezelf nog meer mag koesteren, omarmen. Mij mag wentelen in de liefde voor mezelf. Ik mag nog trotser zijn op wie ik ben en wat ik doe. Ik mag nog bewuster luisteren naar die innerlijke stem. Die stem die me influistert wat ik mag doen en die me laat voelen waar ik heen mag.
Ik ben heel blij met alle verbindingen die er nu zijn. Verbindingen dichtbij of veraf. Online gesprekken die kunnen doorgaan, mensen die bezorgd om je zijn, die je vragen hoe het met je gaat. Gesprekken van aan de overkant van de straat, telefoongesprekken, … Allemaal heel fijn!
En toch mis ik die vriendschappelijke zoen, die knuffel, het in de ogen kunnen kijken, even een hand op je schouder, een aanraking, de diepgaande gesprekken face to face…
Wat ik de laatste tijd merk, is dat ik de voorbije jaren enorm gegroeid ben, steeds meer naar binnen durf te kijken, durf aan te gaan wat ik daar zie. Mijn overtuigingen veranderen. Mijn hele wereld beeld is veranderd.
En toch voel ik die innerlijke strijd. Ergens in mij wil er iets wakker worden maar iets in mij houdt het nog tegen. Van beide weet ik nog niet wat het is. Maar ik geef mezelf nu de tijd om ernaar te kijken. Ik gun het mezelf om het liefdevol te zien. Ik gun het mezelf om helemaal te Zijn zoals het voor mij bedoeld is.
De “en tochs” worden me liefdevol getoond zodat ik nog dieper, nog verder durf te gaan en bewust kan worden van waar ik mezelf nog tegenhou. Zo kan het in me nog meer stromen. Dan kan ik me helemaal zoals ik ben, diep van binnen, in de wereld neerzetten.
Ik wens je een week vol inzichten, een week waarin je even liefdevol durft stil te staan bij jezelf.
Big hug
Gudrun
Comments