De voorbije dagen verdiepte ik me even in het leven van prins Siddartha, later Boeddha. Dit op vraag van de tieners als onderwerp van de komende yogales. Ik heb ooit het boekje erover gelezen, ik kon me nog één en ander herinneren maar moest toch wat “opzoekingswerk”, wat opfrissingswerk doen om weer helemaal in het verhaal te komen. (Wil de tieners natuurlijk niets wijsmaken…)
Wat me vooral opvalt is dat Siddartha in zijn jonge jaren omringd werd door weelde en materiële dingen en ver weg gehouden werd van lijden. Op zoek naar zichzelf verliet hij op 29 jarige leeftijd voor het eerst het paleis waarin hij woonde en ging op (spirituele zoek)tocht. Hij wou ontdekken wie hij was. Pas toen kwam hij voor het eerst in aanraking met lijden en dood. Hij ging ver van de samenleving in de bossen wonen, at weinig, pijnigde zichzelf. Na 6 jaar kwam hij erachter dat zelfpijniging niet leidt tot verlichting (of nirwana). Hij besloot onder een boom te mediteren. De heer van begeerte trachtte tevergeefs zijn meditatie te verstoren. Na 49 dagen bereikte hij verlichting en kon hij de wereld van begeerte achter zich laten. Zijn nieuwe inzichten paste hij toe in zijn eigen leven en ging hij onderrichten.
Het valt me op, hoeveel herkenning ik zie in mij eigen leven maar ook in het leven van mensen rondom mij. Mezelf proberen weg te houden van lijden en pijn en me daar toch niet goed bij voelen. Mezelf proberen te omringen met luxe en materiële dingen en me ook daar niet goed bij voelen. Ergens voelen dat ik steeds verder van mezelf verwijderd raakte.
Veelal na een schokkende gebeurtenis ga je weer op zoek naar wie je werkelijk bent. Naar wat jij nu wil in het leven en misschien wel wat het Leven wil van jou? Dan kom je in aanraking met je eigen pijn, je eigen verdriet, je tekortkomingen, je angsten, je schaduwkanten. Eigenlijk mag je elke dag een beetje sterven om de dag nadien weer opnieuw geboren te worden. Om jeZelf weer uit te vinden, om je weer te her-inneren wie je diep van binnen bent en wat je zolang voor jezelf en anderen verborgen hebt gehouden.
Je was bang om te voelen en had je hart afgesloten. Je vond geen vreugde en vrede, je vond geen voldoening. Stilaan begint je hart zich weer te openen. Als je naar het licht toe wil groeien dan is het nodig om af en toe door de duisternis naar die kleine lichtpuntjes te stappen. Die lichtpuntjes die steeds groter worden als jij ze blijft volgen. Uiteindelijk word je zelf een baken van licht.
Ik doe wat ik doe niet om verlichting te bereiken maar wel om helemaal mezelf te kunnen en te mogen worden. Mezelf de toestemming te geven om naar dat Licht en die Liefde in mezelf toe te groeien.
Voor mij weer een prachtig inzicht terwijl ik de yogales voor de tieners mag voorbereiden. Terwijl ik hen iets mag bijbrengen, leer ik van hen.
Even verdiepen in een onderwerp en ik voel de verdieping in mezelf. Terug naar de kern van mezelf, steeds dieper en om dat te bereiken naar de kern van wat me tegenhoudt… Dank je wel lieve tieners!!
Hoe is het voor jou? Ben jij ook op zoek? Heb je het gevoel dat je al ver bent op jouw tocht? Of pas aan het begin? Hoe je het ook bekijkt, alles zit al in je. Duisternis en Licht, jij bent pas aan het begin en toch al aan het eind.
Ik wens je veel succes op jouw tocht, maak er je eigen tocht van en omring je met mensen die jouw tocht aanmoedigen en ondersteunen. Kies bewust die mensen …
Ik wens je een fijne, warme, gelukzaligmakende week toe!!
Harteknuffel
Gudrun
#verdiepen #verdieping #zoekend #zoektocht #inzicht #inzichten #voelen #afsluiten #hart #voldoening #siddartha #boeddha #tocht #lijden #duister #licht #aanmoedigen #ondersteunen #duisternis #bewust #leefjevrij #vrijheid
Comments